I - De stenen burcht
Ik ben ervan overtuigd dat overleden dierbaren, zo gauw het in hun vermogen ligt, heel graag willen doorgeven dat ze veilig zijn aangekomen aan 'die andere kant.’
Zo ging dat ook met 'meester Henk', een dierbare vriend van mij en voorheen basisschoolleraar van mijn kinderen, waarover ik al eerder geschreven heb. Zo’n acht jaar geleden had hij zijn vrouw verloren aan kanker en nu was hij zelf ernstig ziek. Hij wist dat hij niet lang meer te leven had. Het was zijn wens om thuis te sterven. Zijn kinderen, schoonfamilie en een paar dierbare vrienden wilden graag deze voor hem belangrijke wens in vervulling laten gaan. Er werd in overleg een schema samengesteld, zodat er dag en nacht iemand bij hem was. Ik was er meerdere keren per week. Meestal 's avonds. Dat had hij het liefst. Ik las hem voor en we hadden mooie gesprekken tussen de regels door over het leven en over het leven na dit leven. Dat vond hij fijn. Hij ervaarde zijn overleden vrouw vaak om zich heen. Hij wist waar hij naartoe zou gaan en dat zij daar op hem wachtte. Dat voelde veilig en vertrouwd.
Het was duidelijk dat hij lichamelijk steeds meer moest inleveren. Toch kwam zijn overlijden geheel onverwacht. In de ochtend kreeg ik het bericht van de zoon van Henk, dat hij die nacht onwel was geworden en niet meer bij kennis was. Hij liet me weten dat het lastig in te schatten was, maar dat ik er rekening mee moest houden dat het waarschijnlijk niet lang meer zou gaan duren voordat hij zijn laatste adem uit zou blazen. Hij zei dat de huisarts ieder moment kon arriveren. Zodra het huisbezoek was afgerond, kon ik die kant opkomen.
Ik was beduusd, dit had ik niet verwacht. Die avond zou ik langskomen om voor te lezen en nu dit telefoontje. Ik ging zitten en staarde wat wazig voor me uit, toen ik Henk plotsklaps voor me zag staan. Hij zag er veel jonger uit. De rouw om zijn vrouw, die hij acht jaar lang zichtbaar met zich mee had gedragen, had plaatsgemaakt voor een stralende blik. Deze blik, zo intens blij, had ik nog nooit bij hem waargenomen. Om zijn lichaam heen, die er transparant uitzag, bevond zich een prachtig helder blauw licht.
'Rrring’, ik werd opgeschrikt door de telefoon. Henk en het magische gevoel waren op slag verdwenen. Ik keek op mijn scherm en zag dat zijn zoon me probeerde te bereiken. Ik wist dat dit telefoontje niet ging over het vertrek van de huisarts. Toen ik opnam, hoorde ik mezelf zeggen: "Henk is er niet meer, hè?" "Je belt me om te vertellen dat hij is overleden?" Het was even stil aan de andere kant van de lijn. “Ja”, hoorde ik zijn zoon zeggen, "Hij is overleden." "Het ging in één keer heel erg snel." "Als je graag wilt langskomen, ben je welkom hoor."
Na wat tranen te hebben gelaten, stapte ik op de fiets. Tien minuten later stond ik aan zijn bed en legde mijn hand op die van hem. "Je hebt het gedaan, Henk!" " Wat ben ik trots op je!" zei ik tegen hem, wetende dat hij deze zinnen ergens buiten zijn lichaam zou opvangen. Henk had het volste vertrouwen in een leven na dit leven, maar hij liet me ook weten op te zien tegen de manier waarop hij zou sterven. Wat was ik dankbaar dat hij tot het laatst thuis heeft kunnen blijven. Die wens was in vervulling gegaan. Er waren er nog twee te vervullen. Eén daarvan was dat hij had aangegeven het fijn te vinden als er de eerste drie nachten bij zijn lichaam gewaakt zou worden. Ik zou, samen met zijn schoonzus, de eerste nacht bij hem blijven. Het leek me verstandig thuis wat slaap te pakken, voordat ik om half elf ‘s avonds weer Henk zijn kant op zou gaan.
Thuis aangekomen, ging ik in gedachten terug naar die laatste weken die zó intensief en zó bijzonder waren geweest. Er kwamen wat flarden boven drijven van een paar weken terug, toen ik hem voorlas uit het boek 'De pelgrimstocht naar Santiago' van Paulo Coehlo. Henk kwam er graag voor uit bed. Hij ging dan naast me op de bank zitten en luisterde meestal met de ogen gesloten. Bij de laatste hoofdstukken aangekomen, ik had nooit gedacht dat we zover zouden komen, dacht ik vaak dat hij in slaap was gevallen. Hij verraste me dan met een gegrinnik, gevolgd door een brede grijns, als er in het boek een humoristisch tafereel beschreven werd. Plots onderbrak een stem mijn gedachten.
“DE STENEN BURCHT” hoorde ik luid, helder en duidelijk zeggen.
Alhoewel ik de stem van Henk er niet in herkende, wist ik dat deze helder gesproken zin van hem afkomstig was. Ik had alleen geen idee wat hij daarmee bedoelde. 'De stenen burcht' zei me helemaal niets! Gelukkig liet Henk me niet lang in het ongewisse en al snel werd er een gevoel aan toegevoegd dat ik deze zin moest gaan googelen om de betekenis ervan volledig te kunnen begrijpen. Ik pakte mijn telefoon. Nieuwsgierig naar de uitkomst ervan typte ik snel de woorden in. De onderstaande informatie verscheen op mijn beeldscherm:
Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde. Met een glimlach las ik de woorden die de zoekopdracht hadden weergegeven. Die Henk toch, nog maar net overgegaan en hij doet gelijk zijn best om door te geven dat hij DE POORT naar de andere kant was gepasseerd en dat hij nu VRIJ was. Ik moest er zelfs voor naar mijn telefoon grijpen. Henk had niets met mobiele telefoons, hij had er zelf geeneens één, en kon zich verbazen en stiekem ergeren, wanneer er meer aandacht daar naartoe ging dan naar elkaar. Hij was van de oude stempel, gebruikte nog de acceptgiro en was niet van plan om daar verandering in aan te brengen. Toch had hij, eigenwijs als hij soms kon zijn op dat gebied, een uitzondering gemaakt door mij deze cryptische zin te laten googelen.
Nu terug naar de ontrafeling van 'De stenen burcht.' Zoals je ziet is deel één van de stripreeks 'De stenen burcht' online te verkrijgen bij boekwinkel 'De Poort.' Deel 12 van de stripreeks heet 'Vrije vlucht'. Ik kreeg ook 'de opdracht' dat ik moest klikken op de advertentie van Vrije vlucht. Het volgende kwam naar voren:
Hoe bijzonder en hoe intelligent om door middel van één enkele zin zo veel informatie door te geven. De zin: 'Laat mijn hand niet los', zit ook een verhaal achter. Op één van de avonden dat ik daar was en richting huis wilde gaan, keek ik nog even over mijn schouder en merkte dat Henk het echt even moeilijk had. Ik liep weer terug, ging naast hem zitten, pakte zijn hand en zei: "We gaan het samen doen." Ik bleef bij hem totdat hij zich weer rustig voelde. Alles verstilde en we voelden sterk de aanwezigheid van die andere kant om ons heen.
Enkele dagen later kreeg ik de rouwkaart in de brievenbus. Toen ik deze opensloeg las ik: 'Op aarde op 27 februari 1945' en 'Tot aan de Geestespoort' op 25 juli 2023. Dit was, in ieder geval voor mij, niet een vaak voorkomende verwoording om een sterfdatum te benoemen. Ik was niet betrokken bij het maken van de rouwkaart en zijn kinderen had ik in de tussentijd nog niet verteld over het verhaal van ‘de stenen burcht’ en ‘De Poort'.
Zo zie je, de geestenwereld is een intelligente wereld. Ze weten wat ze doen. Hun communicatie is niet altijd op een manier die wij verwachten, hopen of begrijpen. Ik had nooit gedacht dat hij een zin als deze zou gebruiken om mijn aandacht te trekken. Als ik dit ergens zou hebben gelezen, had ik er zeer zeker niets mee gedaan. Ik zou mijn schouders hebben opgehaald en er niets achter hebben gezocht. Ik moest het horen, aleer er iets mee te doen.
Dit was zeker niet het enige teken dat ik van Henk kreeg. Het is hartverwarmend. In een volgend blog schrijf ik er meer over.
Liefs Manon
Tekens & Communicatie van gene zijde
Aangekomen in de geestenwereld zul je eerst moeten wennen aan een nieuwe vorm van communiceren. Dit kan snel gaan, zoals bij Henk. Het kan ook zijn dat een teken van een dierbare op zich laat wachten, omdat er enige oefening voor nodig is. Net zoals op aarde leert het éne kind sneller praten dan de ander.
Overleden dierbaren kunnen op verschillende manieren iets overbrengen. Hoe dit gebeurt hangt af van de overledene zelf, de mogelijkheden die er zijn, maar zeer zeker ook van de persoon voor wie de boodschap bedoeld is. Henk heeft intussen veel verschillende 'technieken' gebruikt om iets door te geven. Daarom vind ik het zo waardevol om zijn boodschappen te delen. Door het lezen ervan hoop ik dat je bewust wordt van de vindingrijke manier waarop er van gene zijde gecommuniceerd kan worden.
In deze situatie maakte Henk gebruik van mijn helderziendheid en helderhorendheid. Ik zag Henk voor me staan in de kamer, levensecht, maar je kunt ook met het innerlijk oog het beeld van een dierbare waarnemen. Dit is net zo waardevol! Verder werd ‘De stenen burcht’ helderhorend overgebracht, samen met een gevoel dat ik moest klikken op het onderste bericht.
Vaak denkt men dat helderhorendheid klinkt als een zeer duidelijk herkenbare stem van buitenaf. Iets 'spectaculairs', zeg maar. In dit geval was dat ook zo. Maar in de meeste gevallen komt helderhorendheid binnen als een subtiele gedachte in de vorm van een woord, een naam of een zin. Het lijkt alsof de gedachte van jezelf afkomstig is. Daarom wordt deze vorm van communicatie vaak niet herkend als een boodschap van een overleden dierbare.
Hoe kun je nu deze telepathische communicatie van de geestenwereld onderscheiden van je eigen gedachten? Je eigen gedachten zijn langzamer, zwaarder
(niet in negatieve zin bedoeld) Die van de geestenwereld zijn snel, ze komen binnen als een flits. Je was er niet op uit om iets te horen. Deze gedachten zijn spontaan, kunnen soms cryptisch zijn en komen vooral binnen als je er niet mee bezig bent.
Ik heb nog niets vernomen van mijn overleden dierbare.
Het kan zijn dat door bepaalde verwachtingspatronen omtrent een teken, deze juist aan je voorbijgaat, terwijl een dierbare zijn of haar uiterste best doet je te bereiken. Openheid, afleiding zoeken in plaats je te fixeren op het ontvangen ervan en geduld (is moeilijk!), in combinatie met je te verdiepen hoe de geestenwereld met je kan communiceren, is hierbij van belang. Ze doen hun best iets door te geven wat in hun vermogen ligt en dit is niet altijd hoe je het verwacht of afgesproken hebt. Praat met ze alsof ze er nog zijn (we denken ze vaak te ver weg!) blijf met beide benen op de grond staan, maar schuif niet alles wat op je pad komt weg als toeval. Je voelt in je hart als het om een teken gaat. Glimlach en vertrouw op je gevoel.
Wil je meer in verbinding staan met je gevoel, je innerlijke kracht en je intuïtie of met de Geestenwereld? Je bent van harte welkom op de basiscursussen. Meer informatie kun je vinden door te klikken op de onderstaande links.
Comments