Dari Cinta ​

Ze had haar man een jaar geleden verloren… een plotselinge hartstilstand. De impact op haar én de familie was enorm – en is dat nog steeds.

​

“Geen afscheid kunnen nemen.

Plots, ineens verdwenen.”

Dat stond op de rouwkaart.

​

Het woord verdwijnen bleef maar in haar hoofd hangen. Waar is hij? Waar is zijn aanstekelijke lach gebleven? Dat kan toch niet zomaar verdwenen zijn?

​

Ze had zich aangesloten bij een groep waar lotgenoten hun verhalen deelden. Velen vertelden dat ze hun overleden partner nog dagelijks om zich heen voelden. De verhalen waren vaak bijzonder. Maar voor haar maakten ze de leegte alleen maar voelbaarder. Zij voelde namelijk niets. Helemaal niets.

​

Via via kwam ze bij mij terecht voor een privé consult. Ik wist enkel haar voornaam en had geen idee waarom – of voor wie – ze kwam.Terwijl ik uitlegde wat ze van het consult kon verwachten, voelde ik hem al. Zijn aanwezigheid was zacht, maar doordringend. Hij bracht een sfeer van optimisme met zich mee. Dat herkende ze meteen. “Hij haalde altijd grappen met me uit die me altijd aan het lachen maakten”, zei ze. Het was duidelijk dat haar man dat nu weer probeerde te doen; er kwamen grappige anekdotes door, die ze herkende – maar de lach bleef uit.

​

Hij vertelde over zijn hobby, houtbewerking, en moedigde haar aan om haar eigen hobby weer op te pakken. Hij noemde zijn liefde voor boeken, en hoe hij werkte in de wetenschap. Hij gaf toe dat hij nooit geloofde in leven na de dood – maar nu weet ik wel beter, liet hij weten. Alles leek erop gericht om haar duidelijk te maken: ik ben er nog, ik ben bij je.

​

De zwaardere onderwerpen vermeed hij. Over zijn overlijden liet hij niets los. Ik voelde dat hij haar niet verdrietig wilde maken. In plaats daarvan liet hij weten nog steeds om haar heen te zijn en vertelde hij over een recente lekkage op zolder die ze had laten repareren, dat ze onlangs nog een krantenartikel van jaren geleden tegenkwam waarin hij werd genoemd en hoe mooi de lavendel bloeit op zijn graf. Ze vond het fijn om te horen.

​

Toch voelde ik dat er iets ontbrak. Wat mis ik? Het werd stil. Alsof het contact even stokte. En toen hoorde ik helder de woorden: "Ik ontmoet je bij zonsopgang."Ik sprak ze hardop uit, zonder te weten wat ze voor haar betekenden. Ze keek me met grote ogen aan. Vanuit de richting waar hij zich bevond, voelde ik een golf van energie opkomen, waardoor ik verder kon gaan.

​

“Je man laat weten dat je regelmatig heel vroeg wakker wordt,” zei ik. “Ja,” antwoordde ze, “dan heb ik over hem gedroomd.” “Hij wil dat je weet: het is geen gewone droom." "Het is geen herinnering, maar een werkelijk moment van samenzijn.”

​

Er viel een stilte.

​

“Het is dus echt,” fluisterde ze. “Ik ging ervan uit dat het gewoon een droom was.” “Als ik dan wakker word, hangt er wél een magische sfeer in de kamer, maar dacht: ‘Het zal wel mijn verbeelding zijn.’”

Ze keek naar beneden, toen weer naar mij en vervolgde: “Als ik zo vroeg wakker word, ga ik voor het raam staan en kijk ik naar de zonsopgang.” “Vroeger deden we dat vaak samen,” voegde ze eraan toe.

 

Ze herhaalde zijn woorden, fluisterend, en omhoog kijkend met een glimlach op haar gezicht zei ze:

“Ik ontmoet je bij zonsopgang.”

​

#bijzonderemomenten #intuitie #mediumschap #levennadedood #manonarnoldmedium #troost #hoop